Etnogeneza ili nastanak naroda, u ovom slučaju albanskog, Šarić objašnjava kroz njihov jezik, istorijske artefakte i mape nekadašnjih granica naroda.
PROČITAJTE JOŠ Mongolac odlazi iz vojvođanskog sela: Dragi stanovnici Belog Blata, idem zbog reči koje ste uputili mojoj ćerki...
Čist narod danas ne postoji, jer je vremenom dolazilo do mešanja i stapanja naroda, što je vidljivo i u njihovom jeziku. Teoriju da su Albanci potomci Ilira prvi je zagovarao švedski teolog Johan Erik Tunman još 1774. godine.
Argumenti koji idu u prilog toj tezi su da se albanski jezik govori na područjima gde su nekad živeli Iliri i antički stanovnici Balkana, da se albansko društvo temelji na plemenskoj socijalnoj strukturi kao i ilirsko, da su ilirska mesta dobila oblik prema albanskim fonetskim pravilima i da mnogi imaju značenje u albanskom jeziku i sl.
Šarić te teze navodi kao paušalne, poentirajući različitim pisanim izvorima u kojima se Albanci (Arbanasi) navode kao manjina među Srbima u nekadašnjoj srpskoj srednjovekovnoj državi, tačnije na prostoru Kosova i Metohije. Pored bugarskih i grčkih, najveći broj stranih imena pripadao je arbanaškom stanovništvu.