Krajem 19. i početkom 20. veka najveća fobija Austro-Ugarske i Vatikana bila je Srbija. Radili su sve da spriječe prelazak Srbije preko Drine i izlazak na Jadran. U tu svrhu formirali su naciju od raznih nomadskih plemena različitog jezika, različite vere, različitog porekla i nazvali ih Albanci. Ta novostvorena nacija trebala je svoje heroje i simbole. Za simbol su im izabrali dvoglavog orla sa grba Nemanjića, a kao glavnog nacionalnog heroja preuzeli su srpskog kneza Đurađa Kastriotića Skenderbega, poreklom iz srpske porodice Brankovića. Skenderbegovi roditelji nisu se zvali Ramuš i LJuljeta, nego Jovan i Vojislava.
Dvoglavi orao jedan je od najstarijih srpskih simbola i poput ocila, simbolizira spajanje dva sveta – duhovnog i zemljaskog. Simbolizira i prožimanje istoka i zapada, kao u onoj poznatoj rečenici koja se pripisuje svetom Savi: „Srbija je istok na zapadu i zapad na istoku.“ Nalazimo ga već kod Hetita u Maloj Aziji u drugom mileniju prije nove ere. Hetiti su bili narod srodan Srbima i Slavenima, koji su današnjoj Turskoj nametnuli svoju vlast lokalnim semitskim i huritskim plemenima.
Za vreme rimskog carstva koristili su ga i rimski carevi. 19 rimskih careva rođeno je u Srbiji. Jedino je u Italiji rođeno više rimskih careva, nego u Srbiji. Jedan od njih bio je i Gaj Valerije Licinijan Licinije, poznat po Milanskom ediktu koji je kršćanstvu dao ravnopravnost, kojeg je doneo zajedno sa još jednim rimskim carem iz Srbije, Konstantinom iz Niša.
Prema predanju i drevnim rodoslovima, Nemanjići su vodili poreklo od cara Licinija. Dvoglavi orao bio je simbol Nemanjića, ali i ostalih srpskih srednjovekovnih porodica: Lazarevića, Mrnjavčevića, Kastriotića… Suprotno od onog što papagajski ponavljaju istoričari u Srbiji, dvoglavi orao nije vukao poreklo iz Vizantije koja pod tim imenom nikad nije ni postojala, nego ga je srpsko plemstvo isticalo kao dokaz svoje nezavisnosti i prava na prijestolje u Carigradu. Sutra će ti isti istoričari učiti srpsku decu da su Nemanjići u stvari Albanci, „Nimani“.
Kako je srpska srednjovekovna država svoj epicentar imala u današnjoj severnoj Albaniji i na Kosovu, tako je Austro-Ugarska najpoznatiji simbol srpske srednjovjekovne države pripisala novostvorenoj albanskoj naciji. Ali simbol se otvara nama onoliko koliko smo se mi spremni otvoriti simbolu. U rukama Albanaca (koji toliko voli Kosovo i Albaniju da je više puta odbio poziv da igra za tzv. Kosovo i igra za tuđu reprezentaciju) dvoglavi orao ne predstavlja čežnju Srba prema carstvi nebeskom, ne predstavlja stapanje istoka i zapada, dugovnog i fizičkog, u njihovim rukama to je praznoglava kokoš napunjena lažima vatikanske kuhinje i bečko-berlinske istoriografije.
(Izvor: pravda.rs)